Rozdział 3

Siedziała w samolocie. Myślała nad tym co zrobiła w życiu. Piła, paliła, brała narkotyki. Podobało jej się to. Nadal podoba. Chociaż w myślach zadaje sobie pytanie dlaczego? Dlaczego to się zaczęło? Odpowiedź wydaje jej się zbyt banalna. Brakowało jej miłości, przyjaźni. Całe życie spędziła sama. Rodzice nie zwracali na nią uwagi, siostra wyjechała i znalazła swoją drugą połówkę. Myślała, że jak przyjedzie do swojej siostry, do Londynu jej życie zmieni się na lepsze. Szkoda tylko, że wtedy nie wiedziała jak bardzo się myli. Wyszła z samolotu rozejrzała się po lotnisku. Zobaczyła dziewczynę w długich, czarnych jak smoła włosów. Demi przyjrzała się jej dokładnie. Duże piwne oczy, piękne malinowe usta wydęte w grymasie. Po jej minie wywnioskowała, że nie chciała tu być. Może wcale nie jest taka grzeczna jak myślała? A może po prostu coś jej przerwała? Obok dziewczyny stał farbowany blondyn z tak oczami tak niebieskimi, że nawet z tej odległości dało się je dostrzec. Mulat z piwnymi oczami. Był bardzo przystojny. Wygląd typowego bad boya. Dalej Eleanor i jej chłopak Louis. Wyciągnęła z kieszeni paczkę papierosów i zapaliła jednego, powoli podchodząc do swojej siostry i jej przyjaciół. Podeszła i zobaczyła grymas na twarzy Eleanor. Tak jak myślała. Nie lubi tego zapachu. Tutaj miała okazję bliżej się przyjrzeć dziewczynie. Blondyn i Mulat co chwilę spoglądali na nią tak jakby miała uciec i nie wrócić. Może nie jest taka grzeczna jak myślała? Ciekawa dziewczyna spróbuję z nią pogadać jak wrócę do domu. - pomyślała Demi.

- Demi! Może powiedziałabyś cześć, a nie, że stoisz jak słup soli i wgapiasz się w Selene jakby była ósmym cudem świata! - krzyk Eleanor zwrócił jej uwagę. Nie tylko jej, bo co najmniej połowy lotniska. De ( w opowiadani Demi czasami będzie nazywana De, Dem i młoda Calder ) podniosła do góry jedną brew i popatrzyła na nią z chytrym uśmiechem. 

- Oj nie krzycz tak bo gardło Cię rozboli. - uwielbiała patrzeć jak się denerwuje, a teraz ma okazję patrzeć na to dzień w dzień. - A i złość pięknu szkodzi.

- Demi! Proszę Cię! Nie zaczynaj! Ledwo co przyjechałaś i już chcesz się kłócić?! - teraz jak nic uwagę zwróciła na nich przynajmniej połowa lotniska.

- Oj. Nie mów mi, że się za mną stęskniłaś, bo i tak Ci nie uwierzę. - między dziewczynami doszło do ostrej wymiany zdań, a Louis, Zayn i Niall próbowali je uspokoić. No właśnie próbowali.

- Ej! A ktoś mi powie gdzie zniknęła Selena? - to pytanie zamknęło kłótnie. Eleanor i Demi myślały, że Louis powiedział tak tylko dlatego aby je uspokoić, ale jak się okazało pomyliły się.

- Niall! Miałeś jej pilnować! - Blondyn wzruszył ramionami.

- Trudno. Nie moja wina, że zachciało jej się buntować. Możemy już wracać bo jestem głodny. - Zrobił minę szczeniaczka. Eleanor przewróciła oczami i się zgodziła.

- Zayn weź walizki Demi...

***

Ta. O wiele wygodniej pisze mi się z takiej perspektywy. Ten rozdział pisało mi się bardzo dobrze. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Proszę o komentarze. A i przepraszam, że taki krótki, ale boli mnie głowa :c

Rozdział 2

Czarnowłosa dziewczyna nie zdawała sobie sprawy, że jest zimno, a ona idzie w krótkich spodenkach i bluzce z krótkim rękawem. Ludzie patrzyli na nią jak na idiotkę.

Perspektywa Sel:

Ugh. Mam dość ignorowania mnie! Pewnie teraz pomyślicie, że jestem jakąś rozpieszczoną nastolatką, która nie wie co założyć na imprezę. Jeśli tak to się mylicie. Jutro przyjeżdża siostra El. Może nie będzie taka zła. Słyszałam, że ma przyjechać, aby poprawić swoje zachowanie. Będzie dopiero jutro, ponieważ ma samolot z przesiadką i zostaje na noc w jednym miejscu. A tak w ogóle nigdy nie byłam w klubie. El twierdzi, że mam dopiero 17 lat i powinnam urządzać babskie wieczory, a nie szlajać się po klubach. Teraz mnie to nie obchodzi. Niech sobie mnie woła do woli. Może się nawet rozpłakać, ale ja nie dam się przełamać. Nie tym razem. Dopiero teraz zaczęłam odczuwać chłód. Pobiegłam do domu. Cała zmarznięta weszłam do domu.

- Selna! Do salonu w tej chwili!- O jejku jaka opiekuńcza El. Nie odpowiedziałam tylko chciałam iść na górę. Ledwo co przeszłam dwa schodki i zostałam chwycona w pasie i przewieszona przez czyjeś ramię. Ta...  Czyjeś? Mam na myśli Tomilsona! Co za debil!

- Kurwa mać! Tomilson puść mnie zanim Ci kopnę do tej tłustej dupy! - Od razu zareagował! Postawi mnie na ziemię, a ja przechodząc obok salonu nie zaszczyciłam ich nawet spojrzeniem. Pobiegłam do mojego pokoju.  Mój pokój jest w kolorach różu, fioletu i szarego. Jedna ściana jest cała pokryta lustrami. Łóżko 

stoi bardzo blisko tych luster. Po bokach widać małe stoliki nocne, które są oderwane od ziemi, a nad nimi wiszą dwie lampy. Nad legowiskiem wisi sobie obraz ukazujący drzewo. W lustrach odbija się telewizor. Rzadko z niego korzystam. W pokoju znajduje się również  czwórka drzwi. Jedne prowadzą na korytarz. Drugie do garderoby. Pokój jest w białych kolorach, a podłoga wyłożona szarymi panelami. Ma dużo półek. Drugie drzwi do drugiej garderoby.

 Druga garderoba jest bardziej elegancka, mniejsza, ale za to bardziej przytulna. Na środku stoi fotel. Kolorystyka jest kremowa z szarym. Ma również wiele ubrań na wieszakach. Teraz pewnie nie wiecie po co mi, aż dwie garderoby skoro w obu jest miejsce. Tak. One są podzielone. W pierwszej są ubrania do szkoły, po domu, czy też na zwykłe wypady na miasto, a w drugiej są takie eleganckie, na wyjątkowe okazje. W drugiej jest porządek, bo rzadko tam zaglądam.

No i na koniec tajemnica czwartych drzwi. Za nimi jest moje królestwo, czyli łazienka, gdzie spędzam mnóstwo czasu na układaniu włosów, makijażu, czy po prostu na odpoczynku w wannie. Łazienka jest czarna z fioletowymi elementami. Na jednej z ścian wisi fioletowy kaloryfer. Są półki na, których trzymam kosmetyki, czy kolorowe farby do włosów, których jeszcze nigdy nie użyłam, ale chcę to zmienić. Umywalka znajduje się na szafce, która jest oderwana od ziemi, a nad nią ogromne, prostokątne lustro.

Okej. Dość o moim pokoju. Czas na imprezę...

***

Mam nadzieję, że was nie zanudziłam na śmierć. Napiszcie z jakiej perspektywy wolicie czytać. Następny rozdział będzie poświęcony Demi i od następnego powinna się rozpocząć akcja. Więc do napisania. Buziaczki.

Rozdział 1

Wyjazd. Wyjazd. Wyjazd. To słowo chodziło po głowie dziewczyny od pięciu minut. Miała wyjechać do znienawidzonej siostry, która zostawiła ją bez wyjaśnienia pięć lat temu. Pewnie wiele osób by się cieszyło mieć za siostrę dziewczynę Louisa Tomilsona. Tak. Tego z One Direction. Ale nie ona. Ona była inna niż wszystkie dziewczyny. Piła, paliła, brała narkotyki, nie wraca na noc. W końcu przegięła strunę. Rodzice wysyłają ją do siostry. Do Londynu. Już nie miała wyboru. Za trzy godziny ma lot. Poszła, a raczej pobiegła się spakować. Wrzucała wszystko co popadło. W specjalnej skrytce schowała narkotyki.

Przebrała się w zielone spodenki do tego różową bluzkę z krzyżem i niebieskie trampki. Zrobiła lekki makijaż, a włosy upięła w wysokiego koka. Była gotowa do lotu. Nie wiedziała co takiego zrobiła, że rodzice w końcu zwrócili na nią uwagę. W końcu jej się to udało. Może nie z takim skutkiem jak powinno, ale się udało. Doszedł do niej głos taty:

- Demi! Nie będziesz tam mieszkać sama! Będą tam również chłopcy z One Direction i jej przyjaciółką Seleną. - Dla niej tego było za wiele. Rzuciła małą lampą o podłogę. Niewiele to pomogło. Wzięła walizkę i telefon. Wyszła z pokoju nie chcąc już niczego niszczyć. Wsiadała na tylne siedzenie samochodu. Na przednich siedzieli jej rodzice. 

I tak tam długo nie zostanę. Ucieknę przy pierwszej lepszej okazji. - pomyślała. Po półgodzinie byli na lotnisku. Dziewczyna nawet się nie żegnając poszła na odprawę

W tym samym czasie Londyn

Czarnowłosa dziewczyna snuła się z kąta w kąt nie wiedząc co ze sobą zrobić. Chłopcy jak zwykle siedzieli i wygłupiali się w salonie, a Eleanor krzyczała, że mają się ogarnąć, bo jej siostra niedługo przyleci. Selena  miała dość tego wszystkiego. Kiedyś była najlepszą przyjaciółką Eleanor, a teraz nikt nie zwraca na niej uwagi. Nikt jej nie zna. W szkole pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Tej wrednej i zimnej jak lód suki, która pali na przerwach. Eleanor i chłopcy o tym nie wiedzieli. A dyrektor po pewnym czasie się do tego przyzwyczaił i dawał jej spokój, gdy widział, że się wyzywa z innymi czy pali. Dobrze, że Eleanor nic o niej nie wie. Nic ważniejszego z jej życie. Wszyscy jej przyjaciele myślą, że miała kolorowe dzieciństwo z kochającą mamą i tata. Nawet nie wiedzą jak się mylą. Gdyby tylko wiedzieli co przeszła gdy była mała. Poszła do swojego pokoju i postanowiła im pokazać prawdziwą siebie. Nie tą dziewczynę, która chodzi w różnokolorowych sukienkach, ale tą wredną sukę. Zbiegła po schodach trącając Zayna tak, że całą zawartość wody, którą miał w kubku wylał na koszulkę.

- Ups. To było niechcący. - jej głosu, aż kipiał sarkazm.

- Niechcący?! Zrobiłaś to specjalnie. - dziewczyna uśmiechnęła się ironicznie.

- No co ty nie powiesz? A teraz sorry, ale idę zapalić. - powiedziała uśmiechnęła się słodko i wyszła trzaskając z drzwiami. Wszyscy patrzeli na to w osłupieni. Po tej dziewczynie nigdy nie spodziewali by się akcji z Zaynem, a co dopiero palenia. Czy naprawdę, aż tak się pomylili co do tej drobnej, czarnowłosej i uroczej dziewczyny?

***

No to mamy pierwszy rozdział. Jak wam się podoba? Piszcie w komentarzach.

Prolog

Jeśli myślisz, że ty rządzisz swoim życiem to się mylisz. Życie to jeden wielki film w którym ty jesteś nic nie znaczącą marionetką. Urodziłaś się i umrzesz jak miliony innych ludzi.  Nikt się nie przejmuje gdy płaczesz. Wszyscy mają Cię głęboko w dupie. Ludzie mają własne zmartwienia i problemy. W tym świecie nikt nie pomoże nie ma już takich ludzi. Po jakimś czasie nawet najlepsza przyjaciółka zostawi Cię dla jakiejś innej dziewczyny. Ale właśnie tak wygląda życie. Każdy ma inny charakter, widzi świat w innych kolorach. Jedni są bogaci, drudzy biedni. Jedni są szczęśliwi, drudzy smutni. Jedni mają problemy, drudzy nie. Ale właśnie tak wygląda życie. Szkoda tylko, że ja zawsze mam pod górkę...